Een bijzondere dag vandaag in de Tsjechische geschiedenis: vandaag is het 50 jaar geleden dat in de vroege uurtjes een legermacht vanuit het Warschaupact een einde maakte aan de Praagse Lente.
In alle Tsjechische en Slowaakse kranten en nieuwsberichten wordt uitgebreid stilgestaan bij dit trieste jubileum. En ook als je de Nederlandse kranten openslaat, zal de gebeurtenis zeker veel aandacht krijgen.
Het lijkt me niet dat ik daar nog iets zinnigs aan toe kan voegen, vooral omdat ik me heb voorgenomen nooit een politiek standpunt in deze blog in te nemen. Maar persoonlijk raakt het mij en mijn familie wel. Ik als dochter van een Tsjechische vluchteling die vrouw en kinderen in 1948 verliet, weg van de communisten die hem beschouwden als een misdadiger omdat hij eigenaar was van een textielfabriek. Mijn vader heeft altijd gehoopt om terug te keren of zijn gezin vanuit Tsjechie over te laten komen naar Nederland. Helaas was dat nooit mogelijk, uiteindelijk bouwde hij in Nederland een definitief nieuw leven op, met een nieuwe vrouw en kinderen. Wel bleven hij zijn Tsjechische kinderen schrijven. Via een postadres werden onberispelijke brieven gestuurd want zij werden gelezen door de overheid alvorens ze doorgezonden werden.
In 1968 – door de Praagse Lente – was het mogelijk voor mijn vader en zijn Tsjechische kinderen (inmiddels volwassenen), om elkaar weer te zien, want zij kregen toestemming om naar Nederland te komen. Wat een weerzien na 20 jaar! Hij vertelde me altijd hoe er aan deze vreugde een einde kwam. 
Want op TV werden beelden getoond van tanks die Praag binnenreden en een verpletterend einde maakten aan de Praagse Lente. Zo snel als zij konden reden mijn halfbroer- en zus weer naar huis, naar Tsjechie, bang als zij waren dat zij het land niet meer inkwamen en hun eigen kinderen wellicht ook nooit meer zouden zien. Míjn vader heeft hen helaas nooit meer gezien omdat hij overleed vóór 1989. Hij heeft dus ook niet meer kunnen meemaken hoe zijn Tsjechische en Nederlandse kinderen elkaar ontmoetten en een eigen, fijne band opbouwden.
Hij heeft ons altijd geleerd hoe ontzettend belangrijk het is dat je kunt zeggen en schrijven wat je denkt, wat je voelt en dat je kunt discussiëren over je politieke ideeën. Zonder dat daar represailles tegenover staan. Wat een vrijheid! Ik kan dat alleen maar van harte onderschrijven.